Na temat pochodzenia bursztynu powstało wiele mitów. Jednak najbardziej znana historia o jego powstaniu oparta jest na mitologii greckiej. Opisuje ona moment, w którym ptak Gauya rozwścieczył złodzieja zrzucając jego naszyjnik do morza. Kiedy ptak upuścił naszyjnik do morza, zamienił się on w bursztyn. Powstałe kawałki bursztynu zakiełkowały w las.
Inny mit głosi, że królowa Jurata była boginią morza. Co wieczór spotykała się ze swoim kochankiem nad wodą. Ale kiedy morze wyrzuciło na plażę kawałki jej pałacu, roztrzaskało jej bursztynowy pałac. Została uderzona przez piorun i zginęła. Legenda ta jest często przytaczana jako inspiracja dla handlu bursztynem.
Wybrzeże Bałtyku było również w czasach starożytnych ważnym źródłem bursztynu. W czasach rzymskich szlak bursztynowy łączył Bałtyk z Morzem Śródziemnym. Dzięki temu wartość bursztynu była wyższa niż złota. W rzeczywistości niektóre z najbogatszych źródeł bursztynu w północnej Europie znajdowały się na południowym wybrzeżu Bałtyku, w tym w Rosji, Polsce, Łotwie i Estonii.
Oprócz handlu bursztynem, proces wytwarzania bursztynu był dużym przemysłem we wczesnym średniowieczu. Tysiące bursztynników było zatrudnionych w tej dziedzinie. Jedni pracowali w rzemiośle, a inni zostawali kupcami lub pośrednikami. Niektórzy prowadzili nawet sieci przemytnicze.
Ciekawostką jest, że w XIX wieku bursztyn zyskał na znaczeniu jako materiał do wyrobu biżuterii. W szczególności wykorzystywano go do wyrobu naszyjników ślubnych. Dla wielu był symbolem bogactwa. W rzeczywistości był tak cenny, że arystokracja nie pozwalała na nieautoryzowane zbieranie bursztynu. W efekcie cofnięto monopol na kolekcje bursztynu w Niemczech.
Bursztynowa gorączka w północnej Europie ma złożoną i powiązaną ze sobą historię. Pośpiech ten powstał w wyniku połączenia regionalnej ekonomii i polityki. Jednak większość prac związanych z produkcją bursztynu jest nielegalna. Niektórzy z pracowników bursztynu są nielegalnymi górnikami, podczas gdy inni są sprzedawcami lub rzemieślnikami. W niektórych przypadkach za zbieranie bursztynu odpowiedzialne są państwowe kombajny. W innych przypadkach nielegalny bursztyn jest przemycany do Polski lub innych krajów.
We wczesnych epokach kamiennych ludzie używali bursztynu jako symbolu statusu. W epoce brązu materiał ten był ceniony jako przedmiot wymiany barterowej. W rezultacie był wymieniany na srebro i szkło. W późniejszym okresie, jako materiał na paciorki różańcowe, bursztyn był szeroko poszukiwany przez Europejczyków.
W epoce żelaza bursztyn był kluczowym elementem na szlakach handlowych między Bałtykiem a Morzem Śródziemnym. W szczególności odegrał ważną rolę w ułatwieniu rozwoju handlu między Półwyspem Apenińskim a obszarem Polski. W rzeczywistości Ksenokrates z Afrodyzji używał słowa oznaczającego bursztyn, “xoce”, które pochodziło od greckiego określenia “złota północy”.
Starożytni Rzymianie podziwiali bursztyn. Według Pliniusza Starszego, bursztyn był kamieniem szlachetnym. Przez Syryjczyków nazywany był harpaxem, a w Scytii biały bursztyn nazywano electrum. Egipcjanie określali bursztyn jako sacal. Używano go również jako przedmiotu do wyrobu grobów.
Podobne tematy
